Ik ben een ADHD'er, ik ben dus sowieso nogal onrustig. In mijn hoofd vooral daar is het echt geen seconde stil. Maar ik ben het gewend. Dus mijn hoofd deed hetzelfde als altijd. Als een sneltrein overal doorheen en hopen dat er onderweg wat blijft hangen. 24 januari 2018 ben ik in die sneltrein gestapt en ik merk dat ik er nu nog steeds in zit. Het bloggen is voor mij een manier om mijn gedachtetrein te verwerken. Het geeft me de ruimte om na te denken over hoe ik me voel en om alles wat ik mee maak een plekje te geven. Als ik een blog schrijf moet ik bewust en gericht terug denken, tijdens het schrijven probeer ik echt voor me te zien hoe en wat er is gebeurd. Hiervoor moet ik me concentreren en als ik me concentreer kan ik veel beter omgaan met mijn gevoel en ik kan mijn emoties uiten in plaats van erover heen stappen en doorgaan. Ook de informatie die ik binnenkrijg gaat niet meteen het andere oor weer uit. Af en toe baal ik er van als het me niet lukt in de flow te komen. Niet alleen met schrijven, ook voor bijv. het huishouden moet ik in zo'n flow komen anders krijg ik niets gedaan. Dat was afgelopen tijd heel veel het geval. Waardoor ik weer chagrijnig werd omdat het me niet lukte en dat reageerde ik dan af op Michel. Mijn lichamelijke gezondheid herstelde steeds beter maar mentaal ging het lang niet zo snel en soepel. Ik zat op een gegeven moment weer zo met mezelf in de knoop dat ik niet meer onder mijn steen vandaan durfde te komen. Ik was te druk met verstoppen om iets te posten. Hoe moet ik uitleggen waarom ik zo weinig van me liet horen. En eerlijk gezegd durfde ik het niet omdat ik volgens veel mensen "nu toch gewoon weer beter ben". Ik wist niet hoe ik moest uitleggen dat het helemaal niet zo lekker gaat. Die drempel werd alsmaar hoger en hoger en op een gegeven moment ga ik me dan op wat anders focussen zodat ik niet meer steeds tegen die drempel aan hoef te kijken. Alleen dat gene wat dan mijn aandacht heeft is niet altijd waar ik aandacht aan zou moeten geven, oude gewoontes die ik wil afleren bijvoorbeeld. Maar dat lukt pas als ik die drempel over ben. Tot die tijd blijf ik in een cirkel rondjes draaien. Ik moet echt die drempel over, ik moet die 'slechte'gewoontes doorbreken. Op dit moment ben ik zelf nog steeds het enige wat me tegenhoud.
2018 blijft voor mij een wazig jaar, dankzij mijn sneltrein heb ik weinig opgeslagen van wat ik nou precies allemaal heb doorstaan. Gelukkig kan ik me ook richten op de toekomst. Hoe nu verder is de grote vraag. 5 september 2019 heb ik weer een afspraak bij dr.krekel, de plastische chirurg, verder loop ik als het ware met een blinddoek op tot het moment dat er gezegd wordt, Seline je bent er.
Tot die tijd is het iedere dag weer een verassing hoe ik 24 uur door ga komen. Ik heb hele goeie ideeen en nog betere voornemens maar uitvoeren... nah dat zit er nog niet in. #uitstelgedrag, als je me volg op instagram heb je die hashtag misschien vandaag al eens gezien. Ik heb heel veel dingen maanden lang voor me uitgeschoven onder het mom van daar hoef ik na de behandeling pas mee te dealen. Nooit nagedacht over EN DAN? Ik ben 34 dagen geleden geopereerd. Over maximaal 4 weken is dat moment van "na de behandeling" daar. Dankzij mijn chaotische ADHD hoofd heb ik natuurlijk nooit opgeschreven wat ik dan voor me uit heb geschoven dus heb ik nu heel vaak "oohja" dat wil/moest ik doen. Maar omdat ik zo vaak van die momentjes heb, heb ik niet (vanwege mn sneltreintje) de tijd en ruimte om het dan alsnog te gaan doen of op zijn minst even op te schrijven. 3x raden... jahoor we schuiven het gewoon weer uit tot ik er een keer tegenaan loop. Zoals fotografie, ik ben nog steeds super enthousiast en ik wil veel meer oefenen. Maar ik doe het niet. Mijn sociale leven weer oppakken, ik wil overal heen en van alles doen. Maar ik doe het niet. Het is een tipje van de sluier, ik kan een heel A4tje vullen met al mijn goals/voornemens/commitments. Maar ik doe het niet... Ik heb nog niet uitgevonden hoe ik het wel 'gewoon' ga doen. Ik blijf het wel proberen, maar iedere keer dat ik mezelf betrap op mijn oude gewoontes baal ik weer als een stekker dat het me niet is gelukt en voor ik het weet zit ik weer terug in die cirkel. Iedere keer die tegenslag helpt niet mee als ik mezelf net weer bij elkaar heb geraapt.
Ondertussen zit ik nog steeds onder mijn steen. Net zolang tot iemand me er onder vandaan trekt. Helaas gebeurd het steeds minder vaak dat iemand me komt zoeken. Wat ik overigens heel goed snap, begrijp me niet verkeerd. Maar het is wel lastig om die knop om te zetten wanneer ik weinig afleiding heb.
Samen sta je sterker daarom ben ik ook zo dankbaar voor mijn aller liefste vriendje hihi. Zonder heb was ik zeker niet geweest waar ik nu ben. Maar toch hoe graag hij ook al mijn zorgen zou willen overnemen, hij kan ook maar een bepaalde hoeveelheid kwijt. Hij doet zijn best om me te helpen waar hij kan. Dat mijn vraag en zijn aanbod soms mijlen ver uit elkaar liggen... tsja daar doe je gewoon niks aan behalve het beste ervan maken. Tot zover doen we dat toch best aardig. We zijn nog samen en belangrijker we leven allebei nog❤️
Sommige dingen kosten veel tijd om te herstellen, ik hoop dat mijn lieve familie en vrienden dat begrijpen en dat zij weten dat ik echt heel erg dankbaar ben voor alle aandacht en hulp die ik afgelopen 19 maanden heb gekregen en sorry dat ik niet terug kan geven wat ik zou willen, maar echt dankjewel. Uiteindelijk ben ik heel blij en opgelucht over hoe de behandeling is verlopen. Nu wil ik laten zien dat ik er ook nog ben en ik wil met mijn verhaal ook andere helpen. Daarom, ook al stopt het borstkanker verhaal eigenlijk hier, ik ga ik door met deze blog. Ik heb zoveel ideeën en dromen waar ik over zou willen vertellen als, ik bedoel, wanneer deze uitkomen, dat ik het zonde vind om nu afscheid te nemen van m'n blog.
Voor mij is het tijd om de drempels op te zoeken. F*** die comfortzone! Weg met de onzekerheden die angst in mijn leven brengen. Met vallen en opstaan ga ik richting die eindstreep. En als ik hem heb gehaald wordt dat een feestje dat ik groots wil vieren met iedereen die mij heeft gevolgd en gesteund!! Spreekwoordelijk gezien dan hihi sorry ik heb niet zoveel ruimte hoor. (klein feestje misschien wel dan🙌🙌)
ps. ik zou het leuk vinden als je me volg op intstagram om te op de hoogte te blijven van mijn ideeen en dromen en of het me lukt de drempels over te gaan! #Fdiecomfortzone Klik hier om naar mijn instagram te gaan!
