Op dat moment vliegt er van alles door mijn hoofd, het kost me een paar minuutjes om alles op een rijtje te krijgen maar ik kan maar tot 1 antwoord komen. Ik wil gewoon die operatie. Al ongeveer 14 maanden wacht ik op deze operatie, vanaf het moment dat ik mijn borsten heb laten weghalen voel ik mij niet compleet. Het klinkt nogal cliché, vind ik zelf, maar dat maakt het niet minder waar. Nu wordt ik nog iedere dag herinnerd aan het feit dat ik borstkanker heb gehad, dit zal ook een stukje van mij blijven want doen alsof het nooit is gebeurd kan ik niet. Wel hoop ik het langzaam aan te kunnen vergeten zodat ik verder kan met leven. Door het beeld wat ik iedere dag zie lukt me dat niet. Waar andere mensen denken te zien dat ik er weer boven op krabbel zie ik hoe slecht ik eigenlijk ging en hoe moeilijk ik het mezelf heb gemaakt. Deze hele situatie was voor mij nieuw, ik had nog nooit een ziekte zo dichtbij mee gemaakt dat ik er ook wat van begreep in ieder geval. Continu overvallen door, alles zo heb ik mij het meeste gevoeld. Toen kon ik alleen maar vluchten en uitzitten. Nu zie ik de finish eindelijk dichterbij komen. De Nieuwe plastische chirurg zou mij 16 juli 2019 kunnen opereren. Eerst een kennismakingsgesprek 19 juni en als alles dan mee zit heb ik over 40 dagen EINDELIJK weer boobies.
Dol blij vlieg ik Michel om z'n nek en barst ik in tranen uit, mijn emoties hebben in de afgelopen 10 minuten ook een aardige rit gemaakt. Van spanning naar blij en opgelucht naar zenuwachtig en nog altijd een klein beetje bang. Vooral die opluchting komt binnen, maanden lang leefde ik van week naar week zonder vast eind punt. Alsof ik op een kruispunt als enige wordt tegen gehouden door een rood stoplicht terwijl andere wel door mochten. Nu ik een datum heb kan ik ergens naar toe leven. Ik hoop dat ik dan eindelijk de kanker een vast plekje kan geven, afgelopen maanden heb ik veel over mezelf geleerd en ook gezien dat ik nog heel veel moet leren. Ik ben niet de enige met problemen, er zijn mensen met nog veel grotere problemen dus ik wil vechten voor mijn leven. Ik wil weten wat er onder in mijn emmer zit, ik wil alles eruit gooien en zien wat ik de wereld te bieden heb. Gewoon door te doen wat ik leuk vind en het belangrijkste door mezelf te zijn. Al sinds januari 2018 staat mijn wereld op zijn kop, werd ik in die vervelende put gesmeten. Nu komt dat lichtpuntje eindelijk dichterbij en ik ben zo zenuwachtig over wat er nu komen gaat.
Ik heb echt een jaar stil gestaan, daardoor is het voor mij heel moeilijk mee te gaan in de stroom van anderen. Ik probeer het wel maar heb gemerkt dat dat echt niet lukt. Ik ga graag de deur uit of lekker op de bank hangen maar alleen kom ik nergens. Zelf heb ik geen auto tot mijn beschikking als Michel moet werken dus is het helemaal lastig wat te gaan doen ook omdat ik rekening moet houden met wat kan qua energie. Zoals savonds afspreken, lijkt een top idee maar probleem is dat ik na 9 uur gewoon op raak en veel vrolijker wordt ik daar niet van. Een ritje Gouda met OV is al teveel als ik ook terug moet. Dit maakt het extra lastig om wat af te spreken want ik wist niet zo goed wat dan wel lukte. Ik wil dan ook weer niemand tot last zijn dus door die twijfel en angst sprak ik maar gewoon niet af. Heb je er ook geen last van, toch? Zo werkt het dus helaas ook niet want dan zie of hoor ik dus niemand waardoor ik mij eenzaam voel en weg kwijn van zelf medelijden. Vaak wordt je beter in iets als je het vaker doet. Misschien werkt dat in deze situatie ook wel. Ik zou best wat meer onder de mensen willen komen en probeer hier zelf ook wat aan te doen. Daarom heb ik mij opgegeven voor vrijwilligers werk hier in Bodegraven. Daar ga ik binnenkort mee beginnen. Hopelijk kan ik hiermee weer wat toevoegen aan mijn leven en wat weer een stapje de goede richting op is.
 |
| Een kiekje van onze vakantie in Frankrijk. Hier waren we heerlijk toeristisch bezig met een wandeling tussen Romeinse ruïnes in Vaison-la-romaine. |
Eigenlijk heb ik nog zoveel meer te vertellen maar ik loop zo onwijs achter door het feit dat het me allemaal te snel gaat, dat ik niet goed weet waar ik moet beginnen. Ik hoop dat dit makkelijker wordt nu de operatie op de planning staat. Voor mijn gevoel kan ik weer dingen gaan plannen en me gaan voorbereiden op het leven in de echte wereld.
liefsss
