Hee hoe gaat het nou ?
Een vervelende vraag vind ik, maar je ontkomt er niet aan. Ik weet
nog steeds niet wat ik op die vraag moet antwoorden. Het antwoord op die vraag
is niet samen te vatten in 1 zin. Dus meen je dat? Wil je echt weten hoe het
gaat of de korte variant omdat je geen idee hebt hoe mijn leven eruit ziet? Niet
rot bedoeld hoor. Ik begrijp heel goed dat weinig mensen het zich echt voor
kunnen stellen. Maar voor mij is dat dus een hele lastige vraag. En het
makkelijkste en veiligste antwoord is dan “jaa, gaat goed!”
In de meeste situaties dat die vraag mij gesteld wordt
ben ik blij om je te zien, of om de deur uit te zijn. Ik ben in ieder geval
niet bezig met de dingen die niet zo goed gaan. Ook een nadeel van ADHD, een
spanningsboog van 14 seconden, ook als het over de negatieve dingen in het
leven gaat. Pas wanneer ik alleen ben, borrelen de zorgen weer naar boven. Mijn
automatische piloot neemt het dan over en ik kruip weg in mijn veilige
coconnetje.
Dat coconnetje ben ik alleen wel zat. Een eeuwige strijd
tussen mijn hoofd en mijn lijf.
Wanneer het me wel lukt om het volgende stapje te zetten,
ben ik ook bang om te vallen. Dat geeft niet, dat weet ik, ik mag ook fouten
maken of eens geen zin hebben. Ik vind het alleen lastig omdat het een dagelijks probleem voor mij is. Ik ben zo perfectionistisch in alles wat ik doe en denk dat het me
afremt. ‘Het maakt niet uit wat ik doe, zolang dat wat ik doe maar goed gedaan is.’
Het kost ongelofelijk veel energie om mezelf continue te controleren waardoor
ik halverwege de middag al kapot ben. En dan wil ik eigenlijk ook nog de afwas
doen, er staan ook nog 2 wasmanden schone was die ik wil opvouwen, de koelkast is ook wel erg leeg. Ohja ik moest nog iemand appen en ik zou dinges nog
bellen of had ik die afspraak al gemaakt? goh jeetje wat heb ik eigenlijk
gedaan vandaag… pff zuchtend laat ik mezelf op de bank zakken. Verlamd
van keuze stress en uitputting, hang ik op de bank. Met een tv serie of netflix op de achtergrond scrol ik doelloos over instagram en facebook. Tot ik opschrik van Michel die binnenstapt na zijn werk. Ik zie hem kijken naar het
volle aanrecht en lege pannen. Hij zegt verder niks want hij neemt het me niet kwalijk maar ik weet dat hij wel een beetje gelijk heeft, ik had best de keuken kunnen opruimen en eten koken, als ik van die bank af was gekomen… iknow… het klinkt zo makkelijk. Waarschijnlijk zijn het ook hele “gewone”dingen waar veel mensen zich in herkennen. Misschien
is het een questie van discipline, en ben ik dat gewoon een beetje kwijt.
Om te proberen een klein beetje routine in mijn leven aan te brengen heb ik al mijn
taken in lijstjes gezet en in word uitgewerkt. Die kinderlijke, simpele manier van orde en structuur geeft mijn ADHD hoofd iets meer rust. Ik weet iedere dag wat mijn taken zijn en ik streep ze
af zodra ik het gedaan heb. Ik ben er net een weekje mee bezig en tot
zover werkt het super. Nog even een paar weekjes doorzetten en dan kom ik een steeds weer een stapje dichter bij mijn einddoelen.
Iedere stap of obstakel, pak ik met 2 handen vast, ik zoek uit hoe het in elkaar zit, ik maak een keuze, ik bereid me voor op mijn keuze, dan verzamel ik al mijn moed en vol focus ga ik op die stap af. 3 van de 5 stappen of obstakels die ik op deze manier aanpak overwin ik met gemak. Een machtig gevoel van ja zo had het moeten zijn overstemd mijn gedachten en vol energie kijk ik wat de volgende stap met zich mee
brengt. Een mindset die mijn leven zal gaan veranderen. Wanneer ik met mijn hoofd in de wolken loop of steeds maar achterom kijk, dan zie ik niet wat er voor mijn voeten gebeurd. De kans dat ik
val is dan groter. Ik kan me wel druk gaan maken over
problemen die nog moeten ontstaan, want wat nou als, en ja maar stel je voor
dat. Excuusjes die ik voor mezelf blijf maken. Maar waarom? Ik wil toch ook dat
ik beter wordt en mijn leven weer normaal wordt. Maar wat is normaal? Ik kan wel boos en verdrietig blijven over het verleden maar dat zijn dingen waar ik geen invloed op heb. Op die manier zit ik alleen mezelf in de weg. Ja, er zijn wel dingen waar ik nog steeds mee zit maar niemand mee wil lastig vallen. Dat zijn onderwerpen die je niet even gezellig tijdens een bakje koffie bespreekt. Of even in een appje stuurt. Wanneer begin je dan over de 'zware'onderwerpen? Ik sta er mee op en ga er mee naar bed. De
volgende ochtend sta ik er weer meer op. Dan stel ik mijzelf de vraag, is dit het ergste wat mij zou kunnen overkomen? Is het gene waar ik me zo rot over voel het waard om kostbare tijd aan te verspillen? Of raap ik mezelf bij elkaar en lach
de dag tegemoet. Een vraag die ik mezelf regelmatig heb moeten stellen afgelopen tijd. Een vraag waar ik overigens nog steeds niet altijd een antwoord op weet te vinden.
Het eerste wat iemand de volgende dag aan me vraagt: Hee hoe gaat het
nou?...
