BLOG 29 || het gaat niet alleen maar goed

Ruim een jaar na de diagnose kwam ineens die klap. Dat breek punt waar alles even te veel wordt. Dat punt bereikte ik vandaag (22-02-19). Geheel onverwacht BAM. Alle verdriet, woede, frustratie, angst en machteloosheid van de operaties, de chemos en alle andere shitzooi kwam tegelijk naar boven. Eigenlijk heb ik heel erg lang op dit moment zitten wachten. Toen ik in het groene hart ziekenhuis te horen kreeg dat het foute boel was heb wel een traantje gelaten maar daarna hield ik mezelf ijzersterk. Soms huilde ik wel, tuurlijk. Maar dan wel waar niemand me kon zien.
Mijn automatische piloot heeft er voor gezorgd dat ik in ieder geval de behandelingen door kwam. Dat is gelukt, het merendeel van de behandeling is achter de rug. Ik dacht mijn leven weer op te kunnen pakken en verwachte dat ook van mezelf. Dag in dag uit vecht ik met mezelf om de "normale" dagelijkse dingetjes "gewoon" te doen. Dit maakt me van binnenuit kapot. Ik weet niet goed hoe ik me nu voel, verslagen, verloren, uitgeput, boos, verdrietig, bang, onzeker zoveel emoties waarvan ik niet weet wat ik ermee aan moet. Nu pas merk ik hoe ik me heb afgezonderd, hoe ik veel mensen heb weg geduwd. Ik kan het allemaal zelf wel...

Geloof dat alsjeblieft niet meer als ik dat zeg... Ik wil het niet alleen doen, ik hoef het ook niet alleen te doen. Zo goed als dat het de afgelopen dagen leek te gaan zo slecht gaat het op dit moment. De hele avond heb ik spontane huilbuien, van die lekker hysterische. Als ik 1 ding heb geleerd van dit moment is dat het anders moet.

Ondertussen heb ik deze Blog geschreven en ben ik wel gekalmeerd. Dat van je af schrijven werkt goed voor mij. Het is ook alweer laat. Ik moet gaan slapen maar het wil niet zo. (slaapproblemen heb ik ook al ongeveer een halfjaar). Ik ben vandaag naar de huisarts geweest om mijn slaapprobleem op tafel te gooien. Met mijn verhaal snapte de huisarts wel waarom ik niet goed slaap. Zo leerde ik ook dat nachtrust echt belangrijk is. Net als voeding en beweging. Maar goed ik kreeg van de huisarts oxazepam slaappillen mee (https://www.apotheek.nl/medicijnen/oxazepam) Nu merk ik weer dat alles in me schreeuwt IK WIL NIET SLAPEN. Geen goed teken dus... Zo maar eens zo'n pilletje nemen dan en hopelijk morgen iniedergeval uitgerust een nieuwe dag beginnen.

Dit ben ik die jou om hulp vraagt. Ik weet niet waarmee of wanneer je kan helpen, maar ik zou graag willen weten of je zou willen.
(denk aan afleiding, leuke dingen doen, hulp in huishouden, boodschapjes doen, mee gaan naar ziekenhuis afspraken, wandelen (met of zonder hond), een luisterend oor, enz)
Zo ja, zou je mij dan een berichtje willen sturen? (whatsapp, Facebook, Insta het mag allemaal) Het hoeft geen boek werk te zijn. Een simpel bericht als 'hee roep maar als je wat nodig hebt' is meer dan voldoende! Misschien heb ik uiteindelijk je hulp toch niet nodig, maar het is wel fijn om te weten wie er zou willen.