24 januari was het een jaar geleden dat mijn leven overhoop werd gegooid.
Ik hoor vaak dat mensen heel anders tegen het leven aankijken nadat ze iets heftigs hebben mee gemaakt. Ik geloof ook dat dit echt gebeurd. Wat dat "heftigs" dan is kan van alles zijn. Bij de ene is het een ziekte, bij de ander een ongeluk of een verlies. Iets zorgt ervoor dat je met beide benen terug op aarde wordt gezet en beseft wat er echt belangrijk voor jou is. Dit is precies het proces waar ik de afgelopen tijd in heb gezeten. Ik ben mezelf wel 10 x tegen gekomen, en ik kan je vertellen dat de eerste confrontaties alles behalve soepeltjes verliepen, maar iedere keer dat ik onder uit ging zag ik als een leermoment en de volgende keer dat ik onder uit ga zal ik de situatie beter kunnen handelen en mezelf sneller herpakken.
 |
| Deze scène van de Lion King was echt een eye opener |
Sinds ik de term angststoornis hoorde vielen een hoop puzzelstukjes op zijn plaats. Ik heb met mezelf afgesproken dat het niet iets mag worden waar ik me achter ga verstoppen. Het is wel in mn leven dus weg stoppen is ook niet de oplossing dus ik kan mn angst alleen maar omarmen en accepteren dat het er is.
Iedere dag is er wel een moment dat ik me angstig voel. Ik heb zulke momenten hiervoor nooit herkend maar nu zie ik in hoe ik mij jaren lang heb laten lijden door angst.
Ik durfde nooit op de voorgrond te staan. Zodra de aandacht op mij werd gericht dook ik liever in een hoekje. Terwijl er echt genoeg dingen zijn waar ik toen der tijd trots op had mogen zijn. Maar ik durfde mezelf niet te laten zien. Het proces van met beide benen terug op aarde worden gezet, kwam voor mij met emotionele confrontaties. Ik ben amper bezig met het feit dat ik vorig jaar nog kanker had en alles wat er in de tussentijd is gebeurd. Ik ben veel meer bezig met uitvinden wie ik ben. Het onderwerp kanker staat even op pauze, dat komt wel. Als er iets is dat ik de afgelopen tijd heb geleerd is dat ik niet alles tegelijk kan doen of oplossen. Ik ben een onwijze control freak en het hele ziek zijn en de behandelingen is iets waar ik geen controle over heb. Dat is een enorme stress bron geworden waardoor ik het gevoel had nergens meer controle over te hebben. Ik raakte letterlijk de weg kwijt in mijn eigen leven. Wat er overbleef was iets vergelijkbaars met een kluizenaar. Het moment dat ik besefte dat ik in een chagrijnig, emotioneel hoopje ellende was veranderd was voor mij rock bottem. Er kwamen dingen in me los die ik door de jaren heen heel ver weg had gestopt. Op dat moment voelde ik het blok beton aan mn been lichter worden. Ik wil mezelf durven zijn, elke dag ga ik de strijd aan om de beste versie van mezelf te worden.
Ik hoop vanaf vandaag mn blog weer een beetje op te pakken want ik ben nu op een punt dat ik weer dingen wil ondernemen en zin heb om iets te doen met mn leven. Wat precies, daar moet ik nog achter komen maar komende tijd staat voor mij dan ook in het teken van ontwikkeling en ga ik aan de slag met doelen stellen. Stapje voor stapje ben ik onderweg naar een "normaal" leven.
Ik voel me anders, in een positieve zin. Ik ga komend tijd ook veel nieuwe dingen proberen dus leuk als je mijn blog volgt. Uiteindelijk schrijf ik mijn blog voor mezelf maar ik vind het ook fijn dat de mensen die ik niet veel spreek of zie ook op de hoogte kunnen zijn. Fijne avond en misschien tot snel!
Veel liefs van mij!
