Waar ik heel veel moeite mee heb is het verwerken van afgelopen jaar. Ik merk dat ik eigenlijk liever niet terug kijk. Het ging gewoon echt heel k*t... Alleen op dat moment zag ik dat zelf niet omdat ik puur op overleving modus draaide. Ik kon me niet slecht voelen want ik moest die kanker de baas worden en blijven. Daardoor heb ik een masker gecreëerd die ik opzette zodra er andere mensen in de buurt kwamen.
Alles ging goed, geen last, geen problemen...
Jaja, geloof je het zelf 🤔..
Nu ik mij steeds een stukje beter begin te voelen durf ik de gevoelens van toen toe te laten en echt te voelen wat me is overkomen. Er over praten van vind ik nog wel lastig omdat ik daarvoor niet de juiste woorden kan vinden
Nu bijna 1 jaar na dat ik het knobbeltje in mijn borst ontdekte ben ik eigenijk pas echt bang geworden voor kanker en de gevolgen ervan. Het doet zo veel meer met je dan dat wie dan ook zich zou kunnen inbeelden, en zeker ook op zo'n jonge leeftijd.
Ik kom pas net kijken in het echte leven. En de 1e levens les die ik leerde was dat niets vanzelfsprekend is en je zelf overal keihard voor moet knokken.
Kanker krijgen heeft mij als persoon wel heel erg veranderd. Het heeft mijn leven op stop gezet waardoor ik gedwongen in de spiegel moest kijken en de confrontatie aan moest gaan. Ergens in afgelopen tijd merkte ik steeds vaker dat ik al een paar jaat niet lekker in m'n vel zat. Ik wilde alleen niet dat iemand dat zag dus deed ik gewoon net alsof er niets aan de hand was...
Dit is het volgende hoofdstuk in mijn leven.
Borstkanker hoort nu bij mij en dat zal ook altijd zo blijven. Door de kanker werd de deur naar mijn toekomst in mijn gezicht gesmeten, maar wat ik een mooi spreek woord vind is; waar een deur sluit zal een nieuwe open gaan.
Het is aan jezelf om van tegenslagen te leren, te groeien en door te gaan. Met 2 handen pakte ik begin dit jaar de strijdbijl op, en ookal was ik hem misschien eventjes verloren, ik laat hem niet vallen! Alle ellende wat mij klein heeft geprobeerd te maken gebruik ik nu om groter van te worden.
Michel en ik zijn na dit jaar ook dichter bij elkaar gekomen en ik weet dat hij er altijd voor me zal zijn en me ten alle tijden zal steunen. Michel en ik zijn sinds 23-07-2012 bij elkaar. Pubers van 17 jaar, nog geen idee van hoe het leven in elkaar steekt. Nu ruim 6 jaar later worden we in het diepe gegooid. Je relatie krijgt het zwaar te voortduren tijdens zo'n ziekte. Onbewust kruip je allebei in je eigen schulpje om zo het kwaad te ontlopen. Maar daar ligt het gevaar, je kunt elkaar verliezen in die tijd. Je kijk anders naar je zelf, je partner, je familie, je vrienden, je werk, je huis, de hele wereld lijkt niet meer te kloppen. Michel en ik vonden elkaar gelukkig terug, weliswaar op de bodem van het dal, maar ik denk dat we dat ook nodig hebben gehad om elkaar te accepteren. Na lange tijd van egoïsme en terugtrekken lieten we elkaar toe en deelde we ons verdriet en pijn met elkaar. Dit heeft ons als partners sterker gemaakt. Sterk genoeg om dat dal uit te komen en samen te willen vechten voor een nieuwe toekomst.
Ik probeer iedere dag vrolijk op te staan. Dit lukt me misschien niet altijd maar ik weet ook dat ik nog een lange weg te gaan heb. Met heel veel vallen en opstaan probeer ik uit te vinden wat ik met mezelf aan moet. Ik probeer mijn leven weer op te pakken maar dit is echt heel moeilijk als je praktisch niet meer weet hoe je leven werkt. Ik voel me eigenlijk net een kleuter die alles nog moet leren. Van hysterische huilbuien naar dagen lang slapen naar de hele dag de hort op. Iedere dag is anders en de ene dag is beter dan de andere. Ik kan er zelf geen touw aan vast knopen, maar 't punt is juist dat ik dat ook niet moet doen. Ik moet leren accepteren dat ik niet alles kan regelen en dat dingen niet altijd gaan zoals ik had gehoopt. Voor nu heb ik het gevoel dat ik met 20 ballen tegelijk moet jongleren terwijl mijn handen op m'n rug gebonden zijn...
Ja dat is best lastig...
Ik kwam onderstaande foto tegen en zag ineens zoveel verandering aan mezelf. Zo kreeg ik inspiratie om deze blog te schrijven.
Maar ik wil dan ook meteen even mijn grote zus speciaal bedanken en in het zonnetje zetten!
Dankjewel lieve zus dat je er altijd voor me bent om me op te vrolijken of gewoon even lekker bij me te zijn. Ik hoef jou niets te vertellen en toch weet je hoe ik me voel, geluk zit hem niet in spullen of geld, echt geluk zit in je hart en emmie ookal ben je me zus je bent ook m'n aller aller aller beste vriendinnetje voor de rest van m'n leven❤️. Ik had dit niet zonder jou gekund. Iloveyou!
 |
Op deze foto was ik samen met emmelie naar woerden geweest voor een heerlijk verwen momentje wat ik gekregen heb van Marielle bij Star Lashes. In een volgende blog ga ik hier wat uitgebreider over vertellen en ik mag zelfs een korting actie weg geven via mijn blog!!! Houd deze dus in de gaten als je ook fan bent van een beetje me-time zoals mooie wimpers, wenkbrauwen en andere verwennerijen!!! |
Veel liefs xxx
