Maandag 14 mei, rond 6.30 worden Michel en ik langzaam wakker. Veeeelste vroeg voor een maandag natuurlijk maar Michel moet nog wat voor zijn werk doen en omdat mijn afspraak om 9.30 staat was dat dus een vroegertje vanmorgen. Omdat er wel een kans is dat Michel niet optijd terug is voor de trein blijf ik thuis, ik ben nog een half uurtje in bed blijven liggen maar dat was ik ook alweer snel zat. Toen ben ik maar een beetje in huis gaan rommelen om de tijd te doden. Om 8.20 was papa bij ons thuis en ben ik samen met hem vast naar het station gelopen. Door schade aan het spoor bij Gouda hadden we natuurlijk vertraging. We zouden de trein om 8.45 nemen maar die reed pas om 9.00. No worries, dat redden we nog steeds prima! Wij dus met zn 3tjes om 9.00 in de trein richting Leiden. Niet dus! Bij station Alphen a/d Rijn vertelde de trein meneer dat hij niet verder mocht rijden... Een golf van mensen stroomde de trein uit (zo de kiosk binnen, die hebben lekker gedraaid dat uurtje denk ik!), en nu maar opzoek naar een alternatief! Met de bus ben je een uur bezig... de volgende trein zou om 9.38 vertrekken van spoor 2, (het was op dat moment ergens rond 9.05/9.10) terug naar bodegraven en dan met de auto leek ons langer dan wachten op die trein op spoor 2. Zo gezegd, zo gedaan. Wij liepen met de horde mee naar het andere spoor en toen dacht ik ohoh, als het maar niet zo vol staat dat er mensen tegen me aan botsen want het gaat super met mn boobies maar dat is toch echt nie fijn denk ik. Maar ook dat viel uiteindelijk mee, wel echt vol maar niet tegen elkaar aangeplakt waren we eindelijk onderweg naar Leiden. Dus om het snel samen te vatten, normaal gesproken zijn we met 30 minuutjes wel (vanaf ons huis) met de trein in Leiden, vandaag deden we er zeker een uur langer over!
In het ziekenhuis aangekomen wil ik mij melden bij de
mammapoli maar daar moest ik dus blijkbaar niet zijn, ik moest naar de 11e...
(oeps hihih en dan denk je goed voorbereid te zijn en we waren natuurlijk al
laat howww). Het LUMC is gelukkig ook niet groot ofzo! (wel dus hahah) Als de 3
musketiers maar opzoek naar de juiste route. Gelukkig viel het qua zoeken wel
mee en kon ik eindelijk naar mijn gereserveerde bedje. Het was een gedeelde de
kamer maar mijn kamer genootje zat lekker the game of thrones te kijken dus we
hebben niet echt woorden gewisseld. Het is voor mij ook allemaal nog nieuw dus
moet ik een beetje aanvoelen hoe dit in zijn werk gaat. Maar ik zou Seline niet
zijn als ik niet ook een beetje enthousiast zou zijn, zelfs nu. Want als ik
terug kijk naar vanmorgen, ik heb prima geslapen, werd best uitgerust wakker,
al dat gedoe met de trein heeft voor genoeg afleiding gezorgd en doordat we wat
laat waren konden we in het ziekenhuis snel van start. Dus omdat het tot nu toe
eigenlijk heel erg goed gaat ben ik meer nieuwsgierig dan bang voor het hele
circus. Dat scheelt ook een hele hoop aan stress en dat is weer goed voor mn
humeur natuurlijk!
Koud was het zeker en ik kan wel begrijpen dat het voor
sommige mensen echt te koud is. De kap die op je hoofd zit is van een soort
silicone achtig spul waar dan iets van water of andere vloeistof doorheen
stroomt. Aan de achterkant van de kap zitten de slangen waardoor het water naar
een soort airco loopt. Dan zit er ook nog een kap overheen van stof wat je denk
ik wel kunt vergelijken met de stof van een wetsuit. Die kap zorgt er dus voor
dat de kou zoveel mogelijk op mijn hoofd blijft en het bandje wat dan onder je
kin zit, die was ik na 2 uurtjes wel echt zat. Maar mijn volgende kuren zijn
korter dus vind ik het, het wel waard. Na dat half uur gingen we van start met
de paclitaxel. Daarna Carboplatine, toen dat zakje leeg was mocht ook de na
koeling van 20 minuten van start en daarna mocht die af. Tijdens de
immunotherapie Trastuzumab mocht die dus af en dat is wel het geen wat de
laatste uurtjes makkelijker maakte. Alles bij elkaar heeft de behandeling 4 uur
en 3 kwartier geduurd. Lang zat moet ik zeggen. MAARRR ik heb gelukkig de eerste
behandeling overleefd zonder acute bijwerkingen of problemen. Serieus geen één.
Ik weet niet hoe of waarom, maar mjin stroom volgt tot
zover het rustige pad. Ik heb ook wel een hele andere kijk op het leven
gekregen dan begin dit jaar. Ik ben waardeer wat ik heb. En dan bedoel ik
bijvoorbeeld ons huisje en alle spulletjes die er in staan, ik ging met plezier
naar mijn werk en natuurlijk Michel, mijn mannetje, samen zijn we ook aan het
bouwen aan onze toekomst. Maar er is niemand die jou kan vertellen dat alles
goed komt. Als je iets wilt, op welke manier dan ook, dan moet je daar voor
vechten. Het leven gooit obstakels naar je zoals ziektes, familie issues of
geld zorgen en dan moet jij maar proberen je hoofdje boven water te houden. Ik
heb die kracht tot nu toe best gehad, ik wil door! Daarom probeer ik alles
positief in te zien en ook positief te blijven. Wat het leven ook naar je hoofd
gooit, het komt wel goed MAAR je moet er wel ZELF voor vechten. En dat is soms
heel hard, moeilijk en oneerlijk.... Maar dan denk ik
aan al die lieve mensen die zo onwijs met mij meeleven en dan denk ik nee, ik
ben niet alleen. Zoveel mensen die klaar staan om mij overeind te houden, te
ondersteunen waar nodig en een zetje de goede kant op duwen wanneer ik dreig af
te slaan. Ik zou me niet kunnen voorstellen hoe ik de afgelopen maanden had
overleefd zonder jullie!
Vergeet me ook alsjeblieft niet want de chemo is juist de
tijd dat ik jullie nodig heb!
Aankomende dagen worden heeeel spannend voor mij want ik
kan nu niet zien hoe ik me over een paar uur voel het kan in 1 dag omslaan. Ik
wil voor het gemak ook hier nog even iets zeggen voor als je op vistie wilt
komen of als je iets wilt afspreken. Door de chemotherapie zakt mijn weerstand
een heel eind en ben ik dus heel vatbaar voor infecties, mijn lichaam kan die
infecties niet bestrijden en ik kan heel erg ziek worden. Dus liever op het
laatst afzeggen dan met een snotneus bij mij lang komen zegmaar. En dat
afzeggen zal van mijn kant ook wel komen want als ik vandaag iets afspreek kan
het best zijn dat ik morgen afbel omdat ik me niet goed voel. Ik denk dat een
heel hoop mensen dit allaaaaaang weten maar beter extra voorzichtig dan te laat
hahah.
De terug reis waren we rond 16.30 thuis. Toen hebben we
papa gedag gezegd en zijn we met de hondjes gaan wandelen, daarna ben ik op de
bank geploft met mijn laptop en ben ik mijn blog gaan schrijven. Want vloggen
is er vandaag weer niet van gekomen (mijn telefoon was leeg -.- en stopcontact
zat te ver weg). Nu voel ik mij nog steeds niet anders dan vanmorgen behalve
dat ik een beetje hoofdpijn krijg, dat kan van de hoofdhuidkoeling komen, maar
ook van genoeg andere dingen. MAar ik ga dus wel lekker stoppen met naar een
scherm staren en mijn ogen wat anders te kijken geven!!
Je kunt ook hieronder een reactie achterlaten!
bedankt voor het lezen en tot snel x
