Een aanvulling op de eerste blog, ik heb een afspraak gehad bij de gynaecoloog want er is een kans dat de chemotherapie die ik ga krijgen mijn vruchtbaarheid aantast en zelfs misschien niet volledig hersteld. Ik heb de mogelijkheid gekregen om een ivf-fertifiliteitsbehandeling te starten zodat ik een back-up plan heb voor mijn kinderwens (ja ja, 22 jaar en de keuze moeten maken of je kinderen wilt is een beetje gek maar blij dat er overal rekening mee gehouden wordt). Deze eitjes kunnen ze dan een aantal jaar invriezen zodat als ik niet op een gegeven moment niet op "de normale" manier zwanger kan worden er dus nog een mogelijkheid is. Om die eitjes te laten groeien moet ik voor een aantal dagen elke dag injecties bij mezelf toedienen. Spannennnndddd.... Ik heb diezelfde afspraak een prikles gehad en ze heeft een echo en uitstrijkje gemaakt. Daarna was het voor mij een weekendje wachten en toen mocht ik starten met de medicatie. De 1e avond prikken was even spannend maar het ging hartstikke goed. De rest van de injecties waren niet zeker niet fijn, maar ik wist dat het voor een goed doel was dus even tot 3 tellen, tanden op elkaar en prikken die handel. Na een paar dagen mocht ik weer komen om te kijken hoe het ervoor stond. Op dag 8 kreeg ik een telefoontje van het ziekenhuis. Ik mocht overmorgen de laatste injecties toedienen. Want ze hadden gezien dat de eitjes goed groeide. De punctie stond op een zaterdag ochtend gepland. Ik was die dag super zenuwachtig en ik had een gek gevoel onder in mn buik wat niet heel prettig was met lopen en zitten. Het klinkt gek maar de beste omschrijving is dat mijn buik vol zat, zo voelde het echt. Ik ging samen met Michel naar het LUMC. Op de afdeling aangekomen moesten we nog heel even wachten voordat we werden opgehaald door de verpleegkundige. Aan de behandelkamer zat een apart kamertje met een bed, daar mocht ik mijn spullen neerzetten en ik mocht plaats nemen op het bed voor de de pré-medicatie, pijnstillers en een injectie met verdoving. Na een half uurtje mocht ik via een aparte badkamer, waar ik me moest uitkleden, naar de behandelkamer. Michel is gelukkig met me mee gegaan dus de zenuwen waren wel redelijk gezakt. Maar zo met je benen wijd in die stoel liggen is en blijft toch een beetje vreemd en ongemakkelijk. Door de medicatie merkte ik wel dat ik wat rustiger was en ook de plaatselijke verdoving deed wat hij moest doen maar toen kwam de punctie, het moment dat ze vanuit de binnenkant van je vaginawand door je weefsel heen prikken om bij de eitjes te komen die in je eierstokken zitten, ik kan je vertellen dat is echt niet leuk. Volgens mij heb flink in mies zn hand geknepen en ik probeerde me ergens anders op te focussen. Gelukkig was het na ongeveer 10 tot 15 minuutjes allemaal gedaan en mocht ik even uitrusten in het kamertje met het bed. Later kreeg ik te horen dat ze 14 eitjes konden hadden geoogst en dat ze rijp genoeg waren om in te vriezen.
Mocht de chemotherapie mijn vruchtbaarheid aantasten heb ik dus nog een optie als back-up. De rest van die dag en de dag erna heb ik best wat last gehad van de punctie maar Michel zorgde ervoor dat ik kon relaxen. Toen volgde er een rustig weekje. Een paar dagen even geen afspraken, alleen donderdag nog langs de mammapoli en langs de anesthesie om de medicatie voor de narcose van de operatie te bepalen. Die komt trouwens ook ineens heel dichtbij...
Mocht de chemotherapie mijn vruchtbaarheid aantasten heb ik dus nog een optie als back-up. De rest van die dag en de dag erna heb ik best wat last gehad van de punctie maar Michel zorgde ervoor dat ik kon relaxen. Toen volgde er een rustig weekje. Een paar dagen even geen afspraken, alleen donderdag nog langs de mammapoli en langs de anesthesie om de medicatie voor de narcose van de operatie te bepalen. Die komt trouwens ook ineens heel dichtbij...
