Vrijdag was een lange dag voor mij. Ik moest mij om 10.30 melden bij de afdeling kort verblijf. Daarvoor had ik nog een afspraak bij nucleaire radiologie voor het lymfeonderzoek wat dus betekende dat wij op tijd uit bed waren!! Ik moest ook nog eens nuchter zijn de hele dag dus het was dubbel feest voor mij.
op de foto zie je mij tijdens de opnames van het schildwachtklier onderzoek. Dit was een half uur na het inspuiten van de radioactieve stof.
De operatie zou ongeveer 2 uur duren maar met alles erop en eraan zou ik na ongeveer 4 uurtjes weer terug op mijn kamer zijn. Ik moest nog even op de holding wachten daar werd wel vast het infuus in mijn hand geplaatst. Ik wist op dat moment niet hoelang ik daar heb gewacht maar het ging allemaal best snel voor mijn gevoel. De zenuwen sloegen nog steeds niet echt toe, wat ik wel had verwacht, ook omdat ik daar alleen zou zijn. Maar mede dankzij het geweldige team aan mensen dat daar rond loopt ging het allemaal soepel en heb ik tot aan de operatie kamer niet echt last gehad van zenuwen. Soms voelde ik mijn hartslag wel wat omhoog gaan maar dan deed ik even mijn ogen dicht en probeerde ik goed adem te halen, en dat werkte! Toen was het dan eindelijk tijd en werd ik naar de OK gereden. Het moment dat de deuren open gingen en ik met bed en al naar binnen gereden werd was heel onwerkelijk. Het is nu ook meer een vage droom dan een herinnering, dat zal ook wel door de narcose komen. Ik moest van het bed waar ik in lag over stappen op de operatie tafel waar ik warme dekens over mij heen kreeg en waar om mij heen van alles gebeurde. Ik probeerde een beetje om mij heen te kijken wat er allemaal gebeurde maar durfde me niet zo goed te bewegen omdat er allemaal smurfjes om me heen liepen die van alles aan het doen waren. (met smurfjes bedoel ik alle geweldige zusters, dokters, arsten, assistentes enz die in de kamer aanwezig waren) Ook werden er arm steuntjes geplaatst en ondertussen hield de anesthesist mij een beetje aan de praat wat ook wel goed hielp tegen de zenuwen. Ook daar is best wat tijd verstreken voordat er echt iets gebeurde. Toen de chirurg eenmaal binnen was en gecontroleerd had of de plastisch chirurg ook klaar stond mocht ik mijn verhaaltje doen ( m'n naam, geboortedatum en waar ik voor kwam). Daarna werden er nog wat medische termen in de rondte geslingerd, wat dingen afgesproken tussen de anesthesisten en de chirurg en toen werd mij verteld dat er pijnstilling toegediend zou worden via het infuus. Ik hoorde iemand een soort logboek melding doen over de medicatie die ik kreeg, dat ging ongeveer zo van 15.21 huppeldepup toegediend. 15.21..!! Iets voor half 4 jongens wat een geluk heb ik weer gehad zeg. Dat schoot nog even door mijn hoofd toen ik de anesthesist hoorde zeggen; dan komt nu het mond kapje probeer goed uit te ademen. Een blauw kapje verscheen in mijn zicht en direct probeerde ik aan leuke dingen te denken omdat ik had gehoord dat als je goed de narcose in gaat je er ook goed uit komt. Dus proberen aan leuke dingen te denken en inademen.. uitademen... in.... uit... goed zo je doet het super hoor ik nog op de achtergrond, inademen... uitademen....
En toen ging het lampje uit.
Dat is het laatste wat ik mij kan herinneren van de operatie kamer. Het volgende wat ik mij herinnerde was op de uitslaapkamer. Precies weet ik niet meer, alleen wel dat iemand zei; je bent snel weer bij zeg! En voor ik het eigenlijk doorhad werd ik weer terug gebracht naar mijn kamer waar mijn lieve papa en mama op me zaten te wachten. (Michel en Emmelie zaten verderop in het dag verblijf te wachten omdat ze niet wisten hoe wakker ik zou zijn en het anders misschien te druk zou zijn.) Die avond is voor mij heel snel gegaan, rond 19.30 was ik terug op mijn kamer en voelde me verbazingwekkend goed. Op mijn borst zat een flinke plakkaat tape dus dat kon geen kant op en pijn had ik nog niet echt zolang ik stil bleef liggen. Het enige waar ik aan kon denken was iets in mijn maag krijgen. Ik had natuurlijk totaal geen honger meer maar ben in totaal wel ruim 15 uur nuchter geweest. Ik moest dus wel echt wat eten. Een beschuitje was nog wat te droog dus het werd uiteindelijk vla, ik had in iedergeval weer wat binnen!!
Hoe ik me precies voelde kan ik echt niet goed omschrijven. Ik had mij wel voorbereid op meer pijn maar dat viel nu gelukkig nog mee. Wel heb ik een beetje last van stijve spieren, maar dat is logies.. de tissue expanders zijn onder de borst spier geplaatst dus dat rekt op, en dat voel je! Ik was wel reuze nieuwsgierig naar het resultaat zover maar ik moest toch echt even wachten. Ik had namelijk ook 2 drains waar wondvocht door werd afgevoerd. Pas als die drains niet veel vocht meer afvoerden mocht het verband eraf. Dit werd uiteindelijk zondag voor rond 6 uur s'avonds, wat wel beter was want nu kon de chirurg met zekerheid zeggen dat ik naar huis mocht!!!! Als de plastisch chirurg s'ochtends langs was gekomen dan had er een kans geweest dat hij zou zeggen dat ik nog een nachtje moest blijven. Gelukkig was dat niet het geval. Toen hij het verband verwijderd had viel er toch een kleine zorg van mijn schouders want wat zag het er goed uit!!!! Mooi zal ik het niet noemen maar ik heb er wel volledige vertrouwen in dat het straks helemaal goed gaat komen.
Nu resteert er mij een tijd van rust en herstel, iets waar ik niet zo goed in ben haha. Vaak wil ik te snel en te veel. Dus om mijzelf niet in de verleiding te brengen doen we het voorlopig even rustig aan. Ik merk wel dat ik aan het eind van de middag meer last krijg dan wanneer ik net wakker ben. Dus ook met visite, ik vind het net iets te gezellig dus daar moet ik voor mijn eigen bestwil ook wat beter op letten 😳.
Op dit moment maak ik verder niet heel veel mee maar deze blog is ook al weer lang zat dus ik zeg bij deze weer heel erg bedankt voor het lezen en ik ga lekker uitrusten!
